Tam bir cehalet dalgası ile karşı karşıyayız!..
Hani imam eşliğinde dua yeni bir buluşmuş ve/veya çağdaş bir atılımmış ve biz Kıbrıslı Türkler de bunun gerisinde kalmışız gibi davranıyorlar!..
Soru şu olmalı;
-Bu toplumun yaşam biçiminde olmayan imam ve dua ile açılış yapma kültürü neden şimdi bu topluma dayatılıyor?
Mesele İslam dini değil…
Meselenin dua ve/veya inançla da alakası yok!..
Mesele laik rejimin ne anlama geldiğidir…
Ve devlet yönetimi ile dini ayıran bu değeri Kıbrıs Türk Toplumunun benimsemesidir!..
Yüksek Mahkeme Binası’nı dua ile açan, dua etmeden açandan daha Müslüman olmuyor!..
Veya İmam eşliğinde açılan bir yargı binası, İmamsız açılan yargı binasından daha fazla adalet dağıtmıyor!..
Kıbrıs Türk Toplumu tarihi boyunca hiç bu tartışmaların içerisinde yer almadı, yer alacak bir yaşam biçimini de asla benimsemedi…
Bizlerin bildiği imamların kimisi geçmişte ezanı okuduktan sonra istirahate çekilirdi, kimisi de birasını yudumlamak için evinin önüne sofrasını kurardı ve kimse de bunu yadırgamazdı!..
Tarihimizde “Sen neden oruç tutmuyorsun” veya “Neden oruç tutuyorsun” diye bir tartışmaya şahit olmadık!..
Kimse kimsenin dinini, ırkını ve dilini sorgulamadı!..
Örtünen bir kadına kimse “Yobaz” gözüyle bakmadı, örtünmeyen bir kadını da kimse “Kafir” diye suçlamadı!..
Şimdi bu yaşam biçimini benimsemiş bir toplumda din, başörtüsü, imamlı dualı açılış gibi dinsel baskıları tartışma konusu yapmak normal mi?
Ve bu tartışmaları yaratanlara “Yahu bizi rahat bırakın, biz böyle iyiyiz” demek suç mu?
Din yeni bulunan bir şey değil arkadaşlar ki bu bizde bir eksiklik olsun ve geri kaldığımız bu konuda kendimizi geliştirelim!..
Geçmişin alışkanlığını tekrarlamak, bir toplumu ancak geriye götürür…
O nedenle cehalet dalganızla bizleri ıslatmaktan vazgeçiniz!..
Bazı teamülleri de örnek göstererek kuvvetler ayrılığını hiçleştiremeyeceğinizi öğreniniz!..
***
Bu arada düzene uymayan ve düzeni bozup öğretmenlerine destek için bugün terlikli eylem yapan Liseli gençlerimizi gözlerinden öpüyorum…
Düzene uyup başlarını bağlamadıkları ve kendilerine çizilen çerçeveye başlarını öne eğerek razı olmadıkları için tümünü kahramanım olarak görüyorum…